ՆՓ-ի կողմից «Հիսուս Քրիստոս՝ գերաստղ» ռոք-օպերայի՝ Հուդայի արիայի հրապարակումն այդքան մակերեսային չէ, ինչպես կարող է թվալ առաջին հայացքից:

Հարկ չկա պատմելու իմ կյանքը: Թեկուզ այն պարզ պատճառով, որ ոչինչ չեմ հիշում: Իմ մանկական արկածներից, տխրություններից և ուրախություններից ոչինչ չի մնացել: Բոլորը ցնդել են: Եվ ամեն անգամ, երբ հարկ է լինում պատմել իմ կյանքը, ես օգնության եմ կանչում մորս: Նա ամեն ինչ հիշում է, իսկ ես՝ ոչինչ: Եվ հետո, ինձ թվում է՝ հետաքրքիր չէ պատմելը, որ ես հայ եմ, որ հինգ տարեկանում վարակվել եմ կարմրուկով, որ իմ նախապապը երազել է հրշեջ դարձնել Ազնավուրյան տոհմի բոլոր արուներին: 68 աֆիշի վրա անգլերեն գրված է. «Եթե կարծում եք, թե նրա երգերը շատ անհասկանալի են, դանդաղ լսեք: Եթե կարծում եք, թե հասկանում եք նրան, նորից լսեք»:

Վերջին հինգ տարիներին հայ քաղաքական հասարակական կյանքում կործանարար և աններելի երևույթներ են տեղի ունենում։ Այս տարիներին ի հայտ է եկել մի շնաբարո դուրսպրծուկ, որի մինչ այդ ամենահեռավոր ճամփորդությունը եղել է Երևանի իրենց գոմ հիշեցնող պատերին խզբզած ճենճահոտով բնակարանից մինչև մարզի իրենց մեկ այլ ախոռ հիշեցնող տունը, իսկ հիմա հատուկ չվերթներով՝ ձեր հարկերի հաշվին, ձեզնից թալանած փողերով ասպատակում է մոլորակի բոլոր մայր ցամաքները և ձեզնից թալանած գողունը թաքցնում համաշխարհային բանկերում։

Ներկայիս Թուրքիան իր գոյության համար կյանքով մեկ պարտական է Եվրոպայի սրտում գտնվող մի երկրի, որի անունն է՝ Անգլիա...1877-1878 թթ. ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակ, եթե Անգլիան և իր դաշնակիցները չլինեին, Թուրքիան քարտեզի վրայից վերանալու էր:

Հարազատիդ։ ՈՒ՞մ չես տեսնում, քանի որ ննջել է, բայց միշտ քեզ հետ է։ Ննջածներն Ավետիսի են սպասում հազարավոր տարիներով։ Սովետից առաջ, քրիստոնեական աշխարհն այս կյանքը լքողին ասում էր ննջել է։ Հնուց զրուցում էին մահացածի հետ, գնում լացում կամ չլացելով զրուցում։ Հիմա այս իշխանությունը փակում է էդ մի դուռը ու կապը` մեր հարազատներին այցելելու հնարավորությունը։

Ահավոր գզվռտոց է․․․ պայքար, թե ով ավելի նողկալի բառերով «կնախշի» մյուսին։ ՈՒ ցավալին գիտե՞ք որն է, որ ոչ մի կողմի գզվռտոցի մեջ չի երևում տառապած, վիրավոր Հայրենիքին օգնելու, օժանդակելու գոնե մի բառ։ Ոչ իշխանությունն է իր տեղում, ոչ էլ «ընդդիմությունը»․․․մեկը մյուսին լավ էլ արժանի են, իսկ այդ իրար բզկտող պայքարում տուժում է երկիրը։ Օր օրի հողեր ենք կորցնում և ապշում ես, երբ լսում ես երկրի առաջին պատասխանատու մարդուն, թե դրանք նրանցն են եղել։

Իմ զենքն իմ գրիչն է, որ ավելի քան 30 տարի «կռվել է» Սիսիանի համար ու հանուն Սիսիանի, որ 30 տարի ծառայել է Սիսիանին՝ անմնացորդ ու ազնվորեն...

Այսօր իմ հայրենի ՏԵՂ գյուղում էի: Ականատես եղա այն սոսկալի իրավիճակին, որում հայտնվել են ՏԵՂ-ի գյուղացիները։ Առանց չափազանցնելու ասեմ` այս արհավիրքի մեղավորները բացառապես ներկայիս գործող ապիկար իշխանություններն են Նիկոլ կոչվածի գլխավորությամբ։

Թյուրքական կոշիկներ լիզելու սիրահար գործակալի համառ և հետևողական ջանքերի շնորհիվ արնաքամ Արցախի 120 000 բնակիչներ մնացել են հրի, սրի ու սովի արանքում...առանց որևէ օգնության ակնկալիքի:

Փաստորեն, էս լեհ բարեկամը` Թոմաս Բուչեկը, մութ կերպար է։ Ի դեպ, պատերազմի օրերին բոլոր մեդիաները իրենից խոսել են առանց հետաքրքրվելու։